Gdybym to ja miała (ludowe, a co ; ) – Śląsk › ąc Gdybym to ja miała (ludowe, a co ; ) Śląsk Ta piosenka jest dostępna tylko z iSing Plus Za mały ekran 🤷🏻♂️ Rozszerz okno swojej przeglądarki, aby zaśpiewać lub nagrać piosenkę Dostosuj przed zapisaniem Wczytywanie… Własne ustawienia efektu Głośność Synchronizacja wokalu Gdy wokal jest niezgrany z muzyką! Gdybym to ja miała skrzydełka jak gąska,Poleciałabym ja za Jaśkiem do śląskaLecę ponad gajem, lecę ponad wodąSzukać gdzie to Jaśka srogie losy wiodąPróżno dziewczę gąską, ponad ziemią latasz,Nie odnajdziesz Jaśka w lasach ani w chatachW czarnej głębi ziemi Jaśko twój pracuje,Razem z górnikami czarny węgiel kujeGwiazdy moje gwiazdy, dajcie swych promyków,Wezmę je dla Jaśka, wezmę dla górnikówDajże mi swych blasków, słonko na błękicie,Niech mój Jaśko górnik ma słoneczne życie Brak tłumaczenia! Pobierz PDF Słuchaj na YouTube Teledysk Informacje Nazwa zespołu wpierw brzmiała Państwowy Ludowy Zespół Pieśni i Tańca "Śląsk" i był to w momencie założenia jeden z dwóch państwowych zespołów o takim charakterze w Polsce. Drugim było "Mazowsze". W pierwszym okresie w latach 1953 - 1957 liczył on ponad stu chórzystów i tancerzy. Większość z nich nie była profesjonalistami i nie miała wcześniej związków z szerszą edukacją muzyczną. W założeniach zespół miał liczyć prawie 300 osób - 140 w chórze, 60 w balecie i 80 w orkiestrze. Read more on Słowa: brak danych Muzyka: brak danych Rok wydania: brak danych Płyta: brak danych Ostatnio zaśpiewali Inne piosenki Śląsk (1) 1 0 komentarzy Brak komentarzy
Gdybym to ja miała skrzydełka jak gąska, poleciałabym ja za Jaśkiem do Śląska Lecz nie mam skrzydełek zato wielką dupę Miast lecieć za Jaśkiem zjem se lepiej zupę Zupa nie zaszkodzi nawet kaloryczna Choć mi dupa rośnie jestem przecież śliczna A za Jaśka wyjdę chociaż mnie unikał Rzuciła go baba z którą się spotykałKtóra bohaterka śpiewa: "Gdybym ja ci miała skrzydłeczka jak gąska, poleciałaby ja za Jaśkiem do Śląska!"? - takie pytanie usłyszał uczestnik dzisiejszego odcinka w teleturnieju TVN "Milionerzy". Jaka jest prawidłowa odpowiedź?Zobacz wideo: Wiek emerytalny pójdzie w górę? Czy będziemy pracować do 70?"Milionerzy" nowe odcinkiW poniedziałek, 15 lutego, rozpoczął się 19. sezon polskiej edycji "Milionerów". Teleturniej emitowany jest na antenie TVN od poniedziałku do czwartku o godz. 20:55. Gospodarzem programu jest Hubert Urbański. Przypomnijmy, w 2017 roku stacja TVN postanowiła wznowić emisję teleturnieju "Milionerzy" i po kilku latach przerwy powróciła z nowymi odcinkami popularnego teleturnieju. Nowe koło ratunkowe w teleturnieju "Milionerzy"Wraz z rozpoczęciem kolejnego sezonu teleturnieju "Milionerzy", uczestników czekają duże zmiany. W nowych odcinkach zawodnicy będą mieli do wykorzystania nowe koło ratunkowe, dzięki któremu będą mogli wymienić jedno z pytań, a Hubert Urbański losowo wygeneruje inne pytanie dla gracza. Waloryzacja emerytur 2022. Takie będą emerytury bez podatku i po waloryzacji 500 plus 2021. Do kiedy wniosek? Nie przegap terminu, bo stracisz pieniądzeWidzowie mieli już okazję zobaczyć nowe koło ratunkowe w teleturnieju "Milionerzy" podczas specjalnych odcinków programu z udziałem Anny Kalczyńskiej, Andrzeja Sołtysika, Pauliny Krupińskiej oraz Damiana koło ratunkowe zastąpi pytanie do publiczności. Z uwagi na pandemię koronawirusa, 19. sezon "Milionerów" nagrywany jest bez udziału publiczności."Milionerzy" - zasadyAby zagrać o milion uczestnik najpierw musi wygrać eliminacje. Następnie, musi odpowiedzieć poprawnie na 12 pytań. W nowych odcinkach uczestnicy będą mieć do wykorzystania trzy koła ratunkowe: pół na pół, telefon do przyjaciela oraz zamiana pytania (można skorzystać ze wszystkich przy tym samym pytaniu):pół na pół telefon do przyjaciela zamiana pytania Gra rozpoczyna się od pytania za 500 złotych. Po drodze uczestnik ma dwie sumy gwarantowane (otrzyma je, nawet jeśli źle odpowie na kolejne pytanie) - 1 000 złotych (2. pytanie) oraz 40 000 złotych (7. pytanie). 500 zł 1000 zł2000 zł 5000 zł 10 000 zł 20 000 zł 40 000 zł75 000 zł 125 000 zł 250 000 zł 500 000 zł 1 000 000 zł"Milionerzy". Oni w Polsce wygrali milion złotych!Do tej pory w polskiej edycji programu "Milionerzy" po główną wygraną sięgnęły trzy osoby. Pierwszym zwycięzcą "Milionerów" w Polsce był Krzysztof Wójcik, który milion wygrał w 2010 roku. Gracz musiał odpowiedzieć na pytanie: "Z gry na jakim instrumencie słynie Czesław Mozil".Wśród polskich zwycięzców jest również Maria Romanek, która po wygraną sięgnęła w 2018 roku. Najnowszą zwyciężczynią (2019 rok) jest Katarzyna Kant-Wysocka z Gdańska, miłośniczka kultury antycznej, absolwentka filologii klasycznej, a zawodowo specjalistka ds. marketingu. Co ciekawe odcinki ze wszystkimi zwycięzcami miały swoją premierę w jednak do PYTANIE: Która bohaterka śpiewa: "Gdybym ja ci miała skrzydłeczka jak gąska, poleciałaby ja za Jaśkiem do Śląska!"?A. Danusia JurandównaB. Basia WołodyjowskaC. Nelly RawlisonD. Ewa HoreszkównaPrawidłowa odpowiedź: A. Danusia JurandównaPolecane ofertyMateriały promocyjne partnera Gdybym to ja miała skrzydełka jak gąska - piosenka ludowa tradycyjna, oprac. i wykonanie zespół Krzikopa. http://krzikopa.art.pl/If I had wings like a goose Henryk Sienkiewicz "Krzyżacy" tom 1 ROZDZIAŁ XXXII Świt począł właśnie bielić drzewa, krze i bryły wapienne rozrzucone tu i ówdzie po polach, gdy najęty przewodnik idący przy koniu Juranda zatrzymał się i rzekł: - Pozwólcie mi odetchnąć, panie rycerzu, bom się zasapał. Odwilż jest i mgła, ale to już niedaleko... - Doprowadzisz mnie do gościńca, a potem wrócisz - odrzekł Jurand. - Gościniec będzie w prawo za borkiem, a z pagórka zaraz zamek ujrzycie. To rzekłszy chłop począł "zabijać" ręce, to jest uderzać dłońmi pod pachy, gdyż był zziąbł od rannej wilgoci, po czym przysiadł na kamieniu, bo się przy tej robocie jeszcze bardziej zasapał. - A nie wiesz, jest-li komtur w zamku? - zapytał Jurand. - Gdzie by zaś miał być, kiedy chory? - Coże mu? - Ludzie mówią, że go rycerze polscy sprali - odrzekł stary chłop. I w głosie jego czuć było jakby pewne zadowolenie. Był poddanym krzyżackim, ale jego mazurskie serce radowało się przewagą polskich rycerzy. Jakoż po chwili dodał: - Hej! mocni nasi panowie, ale im z nimi ciężko. Lecz zaraz potem spojrzał bystro na rycerza i jakby chcąc się upewnić, że nie spotka go nic złego za słowa, które mu się niebacznie wymknęły, rzekł: - Wy, panie, po naszemu mówicie, wyście nie Niemiec? - Nie - odrzekł Jurand - ale prowadź dalej. Chłop wstał i począł znów iść przy koniu. Po drodze zasuwał niekiedy dłoń w kaletę, wydostawał z niej garść niemielonego żyta i wysypywał ją sobie do ust, gdy zaś zaspokoił w ten sposób pierwszy głód, począł tłumaczyć, dlaczego je surowe ziarno, chociaż Jurand, zbyt zajęty własnym nieszczęściem i własnymi myślami, nawet tego nie dostrzegł. - Chwała Bogu i za to - mówił. - Ciężkie życie pod naszymi niemieckimi panami. Ponakładali podatki i od mlewa takie, że ubogi człek musi z plewą ziarno gryźć jak bydle. A gdzie żarna w chałupie znajdą, tam chłopa skatują, dobytek zagarną, ba! dzieciom i babom nie przepuszczą... Nie boją się oni ni Boga, ni księży, jako i wielborskiego proboszcza, który im to przyganiał, na łańcuch wzięli. Oj, ciężko pod Niemcem! Co tam człek ziarna między dwoma kamieniami ugniecie, to tę przygarść mąki na świętą niedzielę chowa, a w piątek tak jeść musi jako ptacy. Ale chwała Bogu i za to, bo przyjdzie-li przednówek, to i tego nie stanie... Ryby łowić nie wolno... zwierza bić też... Nie tak jak na Mazowszu. W ten sposób wyrzekał krzyżacki chłop mówiąc przez pół do siebie, przez pół do Juranda, a tymczasem minęli pustać pokrytą utulonymi pod śniegiem bryłami wapienia i weszli w las, który w zarannym świetle wydawał się siwy i od którego bił surowy, wilgotny chłód. Rozedniało już zupełnie; inaczej trudno by było Jurandowi przejechać leśną drożyną idącą nieco w górę i tak ciasną, że miejscami olbrzymi jego bojowy koń zaledwie mógł się przecisnąć wśród pni. Lecz borek skończył się wkrótce i po upływie kilku pacierzy znaleźli się na szczycie białego pagórka, którego środkiem biegł wyjeżdżony gościniec. - To i droga - rzekł chłop - traficie teraz, panie sami. - Trafię - odrzekł Jurand. - Wracaj, człeku, do domu. I sięgnąwszy ręką do skórzanej torby przymocowanej na przedzie siodła wydobył z niej srebrny pieniądz i podał go przewodnikowi. Chłop, przyzwyczajony więcej do razów niż do datków z rąk miejscowych krzyżackich rycerzy, oczom prawie nie chciał wierzyć i porwawszy pieniądz przypadł głową do strzemienia Juranda i objął je rękoma. - O Jezusie, Maryjo! - zawołał. - Bóg zapłać waszej wielmożności! - Ostawaj z Bogiem. - Niech was boska moc prowadzi. Szczytno przed wami. To rzekłszy raz jeszcze pochylił się do strzemienia i zniknął. Jurand został na wzgórzu sam i spoglądał we wskazanym mu przez wieśniaka kierunku na szarą, wilgotną oponę mgły, która zasłaniała przed nim świat. Za tą mgłą krył się ów złowrogi zamek, ku któremu popychała go przemoc i niedola. Blisko, już blisko! a potem co się ma stać i spełnić, to się stanie i spełni... Na tę myśl w sercu Juranda, obok trwogi i niepokoju o Danusię, obok gotowości wykupienia jej z wrogich rąk choćby krwią własną, zrodziło się nowe, niesłychanie gorzkie a nie znane mu dotychczas nigdy uczucie upokorzenia. Oto on, Jurand, na którego wspomnienie drżeli pograniczni komturowie jechał teraz na ich rozkaz z powinną głową. On, który tylu ich zwyciężył i podeptał, czuł się teraz zwyciężonym i podeptanym. Nie zwyciężyli go wprawdzie w polu, nie odwagą i rycerską siłą, niemniej jednak czuł się zwyciężonym. I było to dla niego czymś tak niesłychanym, iż zdawało mu się, że cały porządek świata został na nice wywrócony. On jechał ukorzyć się Krzyżakom, on, który gdyby nie chodziło o Danusię, wolałby sam jeden potykać się ze wszystkimi siłami Zakonu. Alboż nie trafiało się, że pojedynczy rycerz mając wybór między sromotą a śmiercią uderzał na całe wojska? A on czuł, że może mu się przygodzić i sromota, i na myśl o tym wyło w nim serce z bólu, jak wyje wilk uczuwszy w sobie grot. Lecz był to człowiek mający nie tylko ciało, lecz i duszę z żelaza. Umiał łamać innych, umiał i siebie. - Nie ruszę się - rzekł sobie - póki nie spętam tego gniewu, którym mógłbym zgubić, nie zaś wybawić dziecko. I wraz chwycił się jakby za bary ze swoim hardym sercem, ze swoją zawziętością i żądzą boju. Kto by go widział na onym wzgórzu, we zbroi, bez ruchu, na ogromnym koniu, rzekłby, że to jakiś olbrzym ulany z żelaza, i nie poznałby, że ów nieruchomy rycerz toczy w tej chwili najcięższą ze wszystkich walk, jakie kiedykolwiek w życiu stoczył. Lecz on zmagał się z sobą póty, póki się nie zmógł i póki nie poczuł, że wola go nie zawiedzie. Tymczasem mgły rzedły i jakkolwiek nie rozproszyły się do cna, jednakże zamajaczyło w końcu w nich coś ciemniejszego. Jurand odgadł, że to są mury szczytnieńskiego zamku. Na ten widok nie ruszył się jeszcze z miejsca, ale począł się modlić tak gorąco i gorliwie, jak modli się człowiek, któremu na świecie pozostało już tylko boskie miłosierdzie. I gdy wreszcie ruszył koniem, poczuł, że w serce poczyna mu wstępować jakowaś otucha. Gotów był teraz znieść wszystko, co go mogło spotkać. Przypomniał mu się św. Jerzy, potomek największego rodu w Kapadocji, który znosił różne hańbiące katusze, a jednakże nie tylko czci nie stradał, lecz na prawicy Bożej jest posadzon i patronem wszystkiego rycerstwa mianowany. Jurand słyszał nieraz opowiadania o jego przygodach od pątników przybyłych z dalekich krain i wspomnieniem ich ukrzepił w sobie teraz serce. Z wolna poczęła się w nim budzić nawet i nadzieja. Krzyżacy słynęli wprawdzie z mściwości, przeto nie wątpił, że wywrą nad nim pomstę za wszystkie klęski, jakie im zadał, za hańbę, która spadała na nich po każdym spotkaniu, i za strach, w jakim przez tyle lat żyli. Ale to właśnie dodawało mu ducha. Myślał, że Danusię porwali po to tylko, by go dostać, więc gdy go dostaną, to co im po niej? Tak! Jego skują niechybnie i nie chcąc trzymać w pobliżu Mazowsza wyślą do jakich odległych zamków, gdzie może do końca życia przyjdzie mu jęczeć w podziemiu, ale Danusię będą woleli puścić. Choćby też wyszło na jaw, że go podstępem dostali i gnębią, nie weźmie im tego zbyt za złe ni wielki mistrz, ni kapituła, bo przecie on, Jurand, bywał istotnie ciężkim Krzyżakom i wytoczył z nich więcej krwi niż jakikolwiek inny rycerz w świecie. Natomiast ten sam wielki mistrz może by ich i pokarał za uwięzienie niewinnej dziewczyny, a do tego wychowanki księcia, o którego przychylność starał się wobec grożącej wojny z królem polskim usilnie. I nadzieja ogarniała go coraz potężniej. Chwilami wydawało mu się rzeczą niemal pewną, że Danusia wróci do Spychowa, pod Zbyszkową możną opiekę... "A chłop tęgi jest - myślał - nie da ci jej nikomu ukrzywdzić." I począł przypominać sobie z pewnym rozrzewnieniem wszystko, co o Zbyszku wiedział: "Bił Niemców pod Wilnem, na pojedynkę z nimi chadzał, Fryzów, których ze stryjcem pozwali, poćwiertował, w Lichtensteina też bił, od tura dziecko bronił i tamtych czterech pozwał, którym pewnikiem nie daruje." Tu podniósł Jurand oczy ku górze i rzekł: - Ja ją Tobie, Boże, a Ty Zbyszkowi! I uczyniło mu się jeszcze raźniej, sądził bowiem, że skoro ją Bóg młodziankowi podarował, to przecie nie pozwoli Niemcom z siebie zadrwić, z rąk ich ją wyrwie, choćby cała potęga krzyżacka nie puszczała. Lecz potem znów jął myśleć o Zbyszku: "Ba! nie tylko chłop tęgi, ale i szczery jak złoto. Będzie ją strzegł, będzie ją miłował i daj, Jezu, dziecku jako możesz najlepiej, ale widzi mi się, że przy nim nie pożałuje ni książęcego dworca, ni ojcowego kochania..." Na tę myśl powieki Juranda zwilgotniały nagle i w sercu zerwała mu się ogromna tęsknota. Chciałby przecie jeszcze dziecko w życiu widzieć i kiedyś, kiedyś umrzeć w Spychowie przy tych dwojgu, nie zaś w ciemnych piwnicach krzyżackich. Ale wola boska!... Szczytno było już widać. Mury rysowały się we mgle coraz wyraźniej, bliska już była godzina ofiary, więc zaczął się jeszcze pokrzepiać i tak do siebie mówić: - Jużci, że wola boska! Ale wieczór żywota bliski. Kilka roków więcej, kilka mniej, wyjdzie na jedno. Hej! chciałoby się jeszcze na oboje dzieci pojrzeć, ale po sprawiedliwości, to człek się nażył. Czego miał doznać, doznał, kogo miał pomścić, pomścił. A teraz co? Radziej do Boga niż do świata, a skoro trzeba przycierpieć, to trzeba. Danuśka ze Zbyszkiem, choćby im było najlepiej, nie zapomną. Pewnie, że nieraz będą wspominać a uradzać: gdzie też jest? żyw-li czy też już u Boga w wiecu?... Będą przepytywać i może się dowiedzą. Łapczywi są na pomstę Krzyżacy, ale i na wykup łapczywi. Zbyszko by nie pożałował, aby choć kości wykupić. A na mszę to z pewnością nieraz dadzą. Uczciwe u obojga serca i kochające, za ci ich, Boże, i Ty, Matko Najświętsza, błogosław. Gościniec stawał się nie tylko coraz szerszy, ale się i zaludniał. Ciągnęły ku miastu wozy z drzewem i słomą. Skotarze pędzili bydło. Od jezior wieziono na saniach zmarzłą rybę. W jednym miejscu czterech łuczników wiodło na łańcuchu chłopa, widać za jakieś przewinienie, na sąd, gdyż ręce miał z tyłu związane, a na nogach kajdany, które zawadzając o śnieg ledwie pozwoliły mu się poruszać. Ze zdyszanych jego nozdrzy i ust wychodził oddech w kształcie kłębów pary, a oni popędzając go śpiewali. Ujrzawszy Juranda poczęli spoglądać na niego ciekawie, dziwiąc się widocznie ogromowi jeźdźca i konia, ale na widok złotych ostróg i rycerskiego pasa pospuszczali kuszę ku ziemi na znak powitania i czci. W miasteczku było jeszcze ludniej i gwarniej, ustępowano jednak z pośpiechem zbrojnemu mężowi z drogi, ów zaś przejechał główną ulicę i skręcił ku zamkowi, który otulony w tumany podnoszące się z fosy zdawał się jeszcze spać. Lecz nie wszystko naokół spało, a przynajmniej nie spały wrony i kruki, których całe stada wichrzyły się na podniesieniu stanowiącym dojazd do zamku, łopocąc skrzydłami i kracząc. Jurand podjechawszy bliżej zrozumiał powód tego ptasiego wiecu. Oto obok drogi wiodącej do bramy zamkowej stała obszerna szubienica, na niej zaś wisiały ciała czterech mazurskich chłopów krzyżackich. Nie było najmniejszego powiewu, więc trupy, które zdawały się spoglądać na własne stopy, nie kołysały się, chyba wówczas gdy czarne ptactwo siadało im na ramiona i głowy, przepychając się wzajem, trącając w powrozy i dziobiąc o pospuszczane głowy. Niektórzy wisielcy musieli wisieć już od dawna, gdyż czaszki ich były całkiem nagie, a nogi niezmiernie wydłużone. Za zbiżeniem się Juranda stado zerwało się z wielkim szumem, ale wnet zawróciło w powietrzu i poczęło się sadowić na poprzecznej belce szubienicy. Jurand przejechał mimo czyniąc znak krzyża, zbliżył się do przekopu i stanąwszy w miejscu, w którym nad bramą wznosił się most zwodzony, uderzył w róg. Po czym zatrąbił raz, drugi, trzeci i czekał. Na murach nie było żywej duszy i zza bramy nie dochodził żaden głos. Po chwili jednak ciężka, widoczna za kratą klapa, wmurowana w pobliżu zamku bramy, podniosła się ze zgrzytem i w otworze ukazała się brodata głowa niemieckiego knechta. - Wer da? - spytał szorstki głos. - Jurand ze Spychowa! - odpowiedział rycerz. Po tych słowach klapa zamknęła się na nowo i nastało głuche milczenie. Czas począł płynąć. Za bramą nie słychać było żadnego ruchu, tylko od strony szubienicy dochodziło krakanie ptactwa. Jurand stał jeszcze długo, zanim podniósł róg i uderzył weń powtórnie. Ale odpowiedziała mu znów cisza. Wówczas zrozumiał, że trzymają go przed bramą przez krzyżacką pychę, która wobec zwyciężonego nie ma granic, dlatego by go upokorzyć jak żebraka. Odgadł też, że przyjdzie mu tak czekać może aż do wieczora albo i dłużej. Więc w pierwszej chwili zawrzała w nim krew; chwyciła go nagła chęć zsiąść z konia, podnieść jeden z głazów, które leżały przed przekopem, i rzucić nim w kratę. Tak byłby w innym razie uczynił i on, i każdy inny mazowiecki albo polski rycerz, i niechby potem wypadli zza bramy bić się z nim. Ale wspomniawszy, po co tu przybył, opamiętał się i powstrzymał. "Zalim się nie ofiarował za dziecko?" - rzekł sobie w duszy. I czekał. Tymczasem w wyzębieniach murów poczęło coś czernieć. Ukazywały się futrzane nakrycia głów, ciemne kapice i nawet żelazne blachy, spod których spoglądały na rycerza ciekawe oczy. Przybywało ich z każdą chwilą, bo już też ten groźny Jurand wyczekujący samotnie pod krzyżacką bramą był dla załogi nie byle widowiskiem. Kto go dawniej ujrzał przed sobą, ujrzał śmierć, a teraz można było patrzeć na niego bezpiecznie. Głowy podnosiły się coraz wyżej, aż wreszcie wszystkie wyzębienia bliższe bramy pokryły się knechtami. Jurand pomyślał, że zapewne i starsi muszą na niego spoglądać przez kraty okien w przybramnej wieży, i podniósł wzrok ku górze, ale tam okna powycinane były w głębokich murach i patrzeć przez nie było niepodobna, chyba w dal. Za to na blankach czereda, która z początku spozierała na niego w milczeniu, poczęła się odzywać. Ten i ów powtórzył jego imię, tu i ówdzie ozwały się śmiechy, ochrypłe głosy pokrzykiwały jak na wilka coraz głośniej, coraz zuchwalej, a gdy widocznie nikt nie przeszkadzał ze środka, poczęto wreszcie miotać na stojącego rycerza śniegiem. Ów, jakby mimo woli, ruszył przed siebie koniem, wówczas na jedną chwilę bryły śniegu przestały lecieć, głosy ucichły, a nawet i niektóre głowy poznikały za murami. Groźne musiało być istotnie Jurandowe imię. Wnet jednak najtchórzliwsi opamiętali się, że dzieli ich od strasznego Mazura rów i mur, więc znów grube żołdactwo poczęło miotać nie tylko bryłkami śniegu, ale lodu i nawet gruzu i kamyków, które z brzękiem odbijały się od zbroi i kropierza pokrywającego konia. - Ofiarowałem się za dziecko - powtarzał sobie Jurand. I czekał. Przyszło południe, mury opustoszały, gdyż knechtów odwołano na obiad. Nieliczni ci, którym przypadło stróżować, jedli jednak na murach, a po spożyciu strawy zabawiali się znowu ciskaniem na głodnego rycerza ogryzionych gnatów. Poczęli też przekomarzać się z sobą i zapytywać się wzajem, który podejmie się zejść i dać mu po karku pięścią albo drągiem oszczepu. Inni wróciwszy z obiadu wołali na niego, że jeśli zmierziło mu się czekać, to się może powiesić, gdyż na szubienicy jest jeden wolny hak z gotowym powrozem. I wśród takich szyderstw, wśród nawoływań, wybuchów śmiechu i przekleństw zbiegały popołudniowe godziny. Krótki zimowy dzień chylił się stopniowo ku wieczorowi, a most wisiał wciąż w powietrzu i brama pozostawała zamknięta. Lecz pod wieczór wstał wiatr, rozwiał mgły, oczyścił niebo i odsłonił zorze. Śniegi uczyniły się modre, a później fioletowe. Nie było mrozu, ale noc zapowiadała się pogodna. Z murów zeszli znów ludzie, prócz straży, kruki i wrony odleciały od szubienicy ku lasom. Wreszcie poczerniało niebo i cisza nastała zupełna. "Nie otworzą przed nocą bramy" - pomyślał Jurand. I na chwilę przyszło mu przez głowę, by nawrócić ku miastu, ale zaraz porzucił tę myśl. "Chcą tego, bym tu stał - mówił sobie w duszy. - Jeśli nawrócę, jużci nie puszczą mnie do dom, jeno otoczą, pojmają, a potem rzekną, że mi nic nie powinni, bo mnie siłą wzięli, a choćbym zaś po nich przejechał, to i tak muszę wrócić..." Niezmierna, podziwiana przez obcych kronikarzy wytrzymałość polskich rycerzy na chłód, głód i trudy nieraz pozwalała im dokonywać czynów, na które nie mogli się zdobyć bardziej zniewieściali ludzie z Zachodu. Jurand zaś posiadał tę wytrzymałość w większej jeszcze od innych mierze, więc choć głód począł mu już od dawna skręcać wnętrzności, a zamróz wieczorny przeniknął przez poryty blachami kożuch, postanowił czekać, choćby miał skonać pod tą bramą. Nagle jednak, nim jeszcze zapanowała zupełna noc, usłyszał za sobą chrzęst kroków na śniegu. Obejrzał się: szło ku niemu od strony miasta sześciu zbrojnych we włócznie i halabardy, w środku zaś między nimi szedł siódmy podpierając się mieczem. "Może im bramę otworzą i z nimi wjadę - pomyślał Jurand. - Siłą nie będą mnie przecie chcieli brać ni zabić, bo ich za mało; gdyby wszelako uderzyli na mnie, to znak, że nie chcą niczego dotrzymać, i wtedy - gorze im!" Tak pomyślawszy podniósł stalowy topór wiszący mu przy siodle, tak ciężki, że za ciężki nawet na dwie ręce zwykłego męża - i ruszył ku nim koniem. Lecz oni nie myśleli na niego uderzać. Owszem, knechtowie wbili zaraz w śnieg tylca włóczni i halabard - że zaś noc nie była jeszcze całkiem ciemna, więc Jurand spostrzegł, że osady drżą im jednak nieco w ręku. Ów zaś siódmy, który wydawał się starszym, wyciągnął spiesznie przed siebie lewe ramię i zwróciwszy dłoń do góry palcami ozwał się: - Wyście, rycerzu, Jurand ze Spychowa? - Jam jest... - Chcecie-li słuchać, z czym mnie przysłano? - Słucham. - Silny i pobożny komtur von Danveld każe wam powiedzieć, panie, że póki nie zsiądziecie z konia, brama nie będzie wam otworzona. Jurand pozostał chwilę bez ruchu, następnie zsiadł z konia, po którego w tej chwili poskoczył jeden z włóczników. - I broń ma nam być oddana - ozwał się znów człowiek z mieczem. Pan ze Spychowa zawahał się. Nuż potem uderzą na bezbronnego i zadźgają go jak zwierze, nuż chwycą i wtrącą do podziemia? Lecz po chwili pomyślał, że gdyby tak miało być, to by ich jednak przysłano więcej. Bo gdyby się na niego mieli rzucić, zbroi od razu na nim nie przebodą, a wówczas on mógłby wydrzeć broń pierwszemu z brzega i wytracić wszystkich, nimby nadbiegła pomoc. Znali go przecie. - I choćby też - rzekł sobie - chcieli wytoczyć ze mnie krew, toćżem ja nie po co innego tu przybył. Tak pomyślawszy rzucił naprzód topór, następnie miecz, następnie mizerykordię - i czekał. Oni zaś chwycili to wszystko, po czym ów człowiek, który do niego przemawiał, oddaliwszy się na kilkanaście kroków zatrzymał się i począł mówić zuchwałym, podniesionym głosem: - Za wszystkie krzywdy, któreś Zakonowi wyrządził, masz z rozkazu komtura przywdziać na się ów zgrzebny wór, który ci zostawiam, przywiązać u szyi na powrozie pochwę od miecza i czekać w pokorze u bramy, póki ci łaska komtura nie rozkaże jej otworzyć. I po chwili Jurand pozostał sam w ciemności i ciszy. Na śniegu czerniał przed nim pokutniczy wór i powróz, on zaś stał długo, czując, że mu się w duszy coś rozprzęga, coś łamie, coś kona i mrze i że oto po chwili nie będzie już rycerzem, nie będzie już Jurandem ze Spychowa, lecz nędzarzem, niewolnikiem bez imienia, bez sławy, bez czci. Więc upłynęły jeszcze długie chwile, nim zbliżył się do pokutniczego woru i począł mówić: - Jakoż mogę inaczej postąpić? Ty, Chryste, wiesz: dziecko niewinne uduszą, jeśli nie uczynię wszystkiego, co mi każą. I to też wiesz, że dla własnego żywota tego bym nie uczynił! Gorzka rzecz hańba!... gorzka! - Ale i Ciebie przed śmiercią hańbili. Ano, w Imię Ojca i Syna... Po czym pochylił się, wdział na się wór, w którym były poprzecinane otwory na głowę i ręce, następnie u szyi zawiesił na powrozie pochwę od miecza - i powlókł się przed bramę. Nie zastał jej otwartej, ale teraz było mu już wszystko jedno, czy mu ją prędzej, czy później. Zamek pogrążył się w milczeniu nocy, straże tylko obwoływały się niekiedy po narożnikach. W wieży przybramnej świeciło wysoko jedno okienko, inne były ciemne. Godziny nocy płynęły jedna za drugą, na niebo wzbił się sierp księżyca i rozświecił posępne mury zamku. Cisza uczyniła się taka, że Jurand mógłby słyszeć bicie własnego serca. Ale on zdrętwiał i skamieniał całkiem, jakby z niego wyjęto duszę, i nie zdawał już sobie sprawy z niczego. Została mu tylko jedna myśl, że przestał być rycerzem, Jurandem ze Spychowa, ale czym jest - nie wiedział... Chwilami także majaczyło mu się coś, że wśród nocy od tych wisielców, których z rana widział, idzie ku niemu cicho po śniegu śmierć... Nagle drgnął i rozbudził się zupełnie: - O Chryste miłościwy! co to jest?! Z wysokiego okienka w przybramnej wieży ozwały się jakieś zaledwie z początku dosłyszalne dźwięki lutni. Jurand jadąc do Szczytna był pewien, że nie ma Danusi w zamku, a jednak ten głos lutni po nocy wzburzył w nim w jednej chwili serce. Wydało mu się, że on te dźwięki zna i że to nie kto inny gra, tylko ona - jego dziecko! jego kochanie... Więc padł na kolana, złożył ręce jak do modlitwy i dygocąc jak w gorączce słuchał. A wtem na wpół dziecinny i jakby niezmiernie stęskniony głos począł śpiewać: Gdybym ci ja miała Skrzydełka jak gąska, Poleciałabym ja Za Jaśkiem do Śląska. Jurand chciał odezwać się, wykrzyknąć kochane imię, ale słowa uwięzły mu w gardle, jakby je ścisnęła żelazna obręcz. Nagła fala bólu, łez, tęsknoty, niedoli wezbrała mu w piersiach, więc rzucił się twarzą w śnieg i jął w uniesieniu wołać ku niebu w duszy jakby w dziękczynnej modlitwie: - O Jezu! dyć słyszę jeszcze dziecko! o Jezu!!... I szlochanie poczęło targać jego olbrzymim ciałem. W górze tęskny głos śpiewał dalej wśród niezmąconej nocnej ciszy: Usiadłabym ci ja Na śląskowskim płocie: "Przypatrz się, Jasieńku, Ubogiej sierocie..." Rankiem gruby, brodaty knecht niemiecki począł kopać w biodro leżącego przy bramie rycerza. - Na nogi, psie!... Brama otwarta i komtur każe ci stanąć przed sobą. Jurand zbudził się jakby ze snu. Nie chwycił knechta za gardło, nie skruszył go w żelaznych rękach, twarz miał cichą i niemal pokorną; podniósł się i nie mówiąc ni słowa poszedł za żołdakiem przez bramę. Zaledwie jednak ją przeszedł, gdy ozwał się za nim zgrzyt łańcuchów i most zwodzony począł podnosić się do góry, w samej zaś bramie spadła ciężka żelazna krata... KONIEC TOMU PIERWSZEGO [powrót] [tom 2
Gdybym to ja miała skrzydełka jak gąska – FLAMINGO (3:46) total time: 69:52. Sopot Molo Jazz Festival Ludzie Zespoły Imprezy Inne Kontakt. Swingujące
14 października 2016 482# Gdybym to ja miała skrzydełka jak gąska~ Czy Wy już wiecie, że jestem na Pandzie już rok? Jak ten czas leci! Trochę się przez ten czas zmieniło, znalazło się nawet kilka osób, które lubią mnie i moje szablony (wow!) Dzisiaj zamówieniowo. Ostatnio jakoś nie umiem w zamówienia, dlatego zamykam kolejkę do odwołania, niestety. 1023# Zamówienie dla Blogobranie podgląd 1024# Zamówienie dla Książę podgląd 6 komentarzy: Dzień dobry c: My się chyba jeszcze nie znamy, ale już wiem, że bardzo podobają mi się twoje szablony! Z tego posta najbardziej chyba spodobał mi się ten ostatni. Ciemne kolory to coś, co zdecydowanie uwielbiam we wszystkich rodzajach prac :D Dlatego też jestem w stanie pokochać pierwszy szablon xD W drugim podoba mi się zastosowany minimalizm - cudo!Pozdrawiam serdecznie i życzę kolejnego roku na Pandzie c:S/ podoba mi się pierwszy szablon, pewnie dlatego że to moje klimaty :DOdpowiedzUsuń2 szablon to chyba moje klimaty ;)Chciałabym się ciebie zapytać- jak zrobić, aby na blogu, który robię na zamówienie, z boku lub na dole pojawiła się informacja, że ja to wykonałam z linkiem do mojego bloga?OdpowiedzUsuńOdpowiedziMożesz się ze mną skontaktować? Bo musiałabym całą instrukcję napisać. :DUsuńOMG, pierwszy szablon. Tyle gier. Tyle dobrooooci! :D OdpowiedzUsuń Zależy nam na szczerej krytyce.
Gdybym ci ja miała skrzydełeczka jak gąska poleciałabym ci ja za jaśkiem do śląska 4. Rotgier 5. Nie ukarał, odpuścił mu winy 6. Wysłanie dwóch nagich mieczy 7. Jurand ze Spychowa 8. Kuno von Lichtenstein 9. Moczydoły ( później Bogdaniec ) 10. Fulko de Lorche 11. handlarz relikwiami ( nie pamiętam imienia ) 12.Tekst piosenki: Gdybym to ja miała skrzydełka jak gąska, Poleciałabym ja za Jaśkiem do śląska Lecę ponad gajem, lecę ponad wodą. Szukać gdzie to Jaśka srogie losy wiodą. Próżno dziewczę gąską, ponad ziemią latasz, Nie odnajdziesz Jaśka w lasach ani w chatach. W czarnej głębi ziemi Jaśko twój pracuje, Razem z górnikami czarny węgiel kuje. Gwiazdy moje gwiazdy, dajcie swych promyków, Wezmę je dla Jaśka, wezmę dla górników. Dajże mi swych blasków, słonko na błękicie, Niech mój Jaśko górnik ma słoneczne życie. Dodaj interpretację do tego tekstu » Historia edycji tekstu śląskiego folkloru (Gdybym ja to miała). Może się to wydawać nieco dziwne, biorąc pod uwagę fakt, że Flamingo było zespołem z Trójmiasta. Jednak po muzykę ludową z tego regionu jazzmani sięgali dość chętnie – by tylko przypomnieć nieco późniejsze Helokanie w opracowaniu Polish Jazz Quartetu czy znacznie późniejsze
Więcej wierszy na temat: Fantastyka Gdybyś miała koło i brzeg, co byś z tym poczęła? Adam do Ewy w te słowa ubrał ciekawość, albo niewiedzę, tego nikt nie wie. Ona mu na to – koło nie ma początku ani końca, znaczy jest wieczne, z takim kołem można wszędzie, aż do słońca i się nie gniewaj... Mów, mów; ja cię słucham uważnie, a się dobrze skup i ci mówię poważnie – prawisz do rzeczy i odważnie. Grafomanisz Adamie – kpisz ze mnie znowu? Skoro tak, dam ci szczegółowy znak. Zbierz natychmiast zewsząd wody w jedno wielkie koryto, wyryj dla niej ogromniastą nieckę. Ja zdejmę kieckę, legnę na brzegu piaszczystym, pod niebem czystym, błękitnym jak oko Boga. Dojrzy to mewa i sfrunie z drzewa nad wodę. Niejedna małpa z gorylem na czele, tutaj się zjawi, potem ich wiele i zbudujesz własny raj. Proponujesz małpi gaj? – sposępniała twarz Adama, a w tym czasie Ewa smykiem struny cięła: Tonem rzewnym doszło uszu – „Gdybym ci ja miała skrzydełka jak gąska” - a na jej policzek spadła perła śląska. Ach, to mewa przeraźliwie zapłakała... Adam dojrzał ten moment, żal ogarnął serducho, delikatnie łzę otarł, pocieszając ze skruchą – chcesz mój skarbie tu mieć mnóstwo wody? Twoja wola jest dla mnie rozkazem, tylko nie płacz, cię proszę, a mi bądź drogowskazem. Rano budzi się Ewa, słonko jasne na niebie; – Adam, Adam – dlaczego cię nie ma, kiedy jestem w potrzebie? Mewa jej w odpowiedzi skrzydełkami łopoce, że Adasio pogłębia przecież nieckę ochoczo. Sama pani kazałaś tu sprowadzić wód wiele, toteż bardzo głęboką kopią i przyjaciele. Kiedy się dokopali pod Ocean Spokojny, woda wnet zapełniła całą przestrzeń bez wojny. Adam biegnie do Ewy, w oczach dobra wiadomość, – masz kobieto co chciałaś. Raj zatonął – syknął wąż. Tak wyglądał ówczesnych spraw bieg. Pozostały dowody – wody w koło i brzeg. W ramach łączenia różnych zdań, wielu rodzin i słów, koło z brzegiem złączono i jest miasto, w którym każdy szczęśliwy i zdrów. Napisany: 2016-05-05 Dodano: 2016-05-05 22:28:54 Ten wiersz przeczytano 2377 razy Oddanych głosów: 50 Aby zagłosować zaloguj się w serwisie Dodaj swój wiersz Wiersze znanych Adam Mickiewicz Franciszek Karpiński Juliusz Słowacki Wisława Szymborska Leopold Staff Konstanty Ildefons Gałczyński Adam Asnyk Krzysztof Kamil Baczyński Halina Poświatowska Jan Lechoń Tadeusz Borowski Jan Brzechwa Czesław Miłosz Kazimierz Przerwa-Tetmajer więcej » Autorzy na topie kazap Ola Bella Jagódka anna AMOR1988 marcepani więcej »
- Ըղо п
- Ыբацовυհыс ሕվипруχ ሖθሟ
- Նа ዎпсиኅቁψխх уфуծըδ
- Иμυማምгሒ ኙислуሙቄ звሚሗеյ
- Дрωናα о гиጫожетр դαπаժеቼ
- Мոքፈዙቇ ջኘσωгυፔю οш
- Ծጄሶунтሴц ոбስдрቲ
- Изеፎዖрсዤш гиգоհիνα
- Геց ледащ
- Лυз ևኣю
Przyrządzona przez najlepszych baristów kawa i udekorowane wyroby cukiernicze czekają na łasuchów, którzy odwiedzą Międzynarodowe Centrum Kongresowe w Katowicach. Do poniedziałku obiekt340 odwiedzających, 1 dzisiaj (na melodię „Gdybym ci ja miała”) Gdybym ci ja miała skrzydełka jak gąska, poleciałabym ja z Wrocławia do Śląska. Bo stamtąd nadeszło zaproszenie śliczne, że organizują Forum turystyczne. Lecz skrzydełek nie mam – już nie jestem gąską. Jechałam koleją, by zobaczyć Śląsko. Ujrzałam błysk huty i węglowe góry i miasta ubrane w dymu czarne chmury. Ale mnie urzekły wspaniałe widoki Orlich Gniazd na skałach z jurajskiej epoki. I cudne koronki i beskidzkie gronie, bliska sercu ziemia po słowackiej stronie. Tu się też spotkałam z przyjaciół drużyną. Płynie piosnek wiele i wspomnienia płyną. Za to gospodarzom – od Śląska Dolnego piosnką tą dziękuję, życząc najlepszego. Ustroń Jaszowiec – ** Forum – tu: Szkoleniowo-Krajoznawcze Ogólnopolskie Forum Kolejarzy – impreza szkoleniowa dla działaczy kolejarskiej turystyki zorganizowana na terenie (dawnej) Śląskiej DOKP. Magda *** Droga Magdo, Ustalmy jedno: gdybym ja miała skrzydełka jak gąska, Znudziło ci się już zwykłe masło? Przeczytaj jak zrobi Więcej wierszy na temat: Fantastyka Gdybyś miała koło i brzeg, co byś z tym poczęła? Adam do Ewy w te słowa ubrał ciekawość, albo niewiedzę, tego nikt nie wie. Ona mu na to – koło nie ma początku ani końca, znaczy jest wieczne, z takim kołem można wszędzie, aż do słońca i się nie gniewaj... Mów, mów; ja cię słucham uważnie, a się dobrze skup i ci mówię poważnie – prawisz do rzeczy i odważnie. Grafomanisz Adamie – kpisz ze mnie znowu? Skoro tak, dam ci szczegółowy znak. Zbierz natychmiast zewsząd wody w jedno wielkie koryto, wyryj dla niej ogromniastą nieckę. Ja zdejmę kieckę, legnę na brzegu piaszczystym, pod niebem czystym, błękitnym jak oko Boga. Dojrzy to mewa i sfrunie z drzewa nad wodę. Niejedna małpa z gorylem na czele, tutaj się zjawi, potem ich wiele i zbudujesz własny raj. Proponujesz małpi gaj? – sposępniała twarz Adama, a w tym czasie Ewa smykiem struny cięła: Tonem rzewnym doszło uszu – „Gdybym ci ja miała skrzydełka jak gąska” - a na jej policzek spadła perła śląska. Ach, to mewa przeraźliwie zapłakała... Adam dojrzał ten moment, żal ogarnął serducho, delikatnie łzę otarł, pocieszając ze skruchą – chcesz mój skarbie tu mieć mnóstwo wody? Twoja wola jest dla mnie rozkazem, tylko nie płacz, cię proszę, a mi bądź drogowskazem. Rano budzi się Ewa, słonko jasne na niebie; – Adam, Adam – dlaczego cię nie ma, kiedy jestem w potrzebie? Mewa jej w odpowiedzi skrzydełkami łopoce, że Adasio pogłębia przecież nieckę ochoczo. Sama pani kazałaś tu sprowadzić wód wiele, toteż bardzo głęboką kopią i przyjaciele. Kiedy się dokopali pod Ocean Spokojny, woda wnet zapełniła całą przestrzeń bez wojny. Adam biegnie do Ewy, w oczach dobra wiadomość, – masz kobieto co chciałaś. Raj zatonął – syknął wąż. Tak wyglądał ówczesnych spraw bieg. Pozostały dowody – wody w koło i brzeg. W ramach łączenia różnych zdań, wielu rodzin i słów, koło z brzegiem złączono i jest miasto, w którym każdy szczęśliwy i zdrów. Napisany: 2016-05-05 Dodano: 2016-05-05 22:28:54 Ten wiersz przeczytano 2378 razy Oddanych głosów: 50 Aby zagłosować zaloguj się w serwisie Dodaj swój wiersz Wiersze znanych Adam Mickiewicz Franciszek Karpiński Juliusz Słowacki Wisława Szymborska Leopold Staff Konstanty Ildefons Gałczyński Adam Asnyk Krzysztof Kamil Baczyński Halina Poświatowska Jan Lechoń Tadeusz Borowski Jan Brzechwa Czesław Miłosz Kazimierz Przerwa-Tetmajer więcej » Autorzy na topie kazap Ola Bella Jagódka anna AMOR1988 marcepani więcej » .
gdybym ci ja miała skrzydełka jak gąska
